Tja, de prijs…
En daar is dan die langverwachte vernissage; Rotterdam Entrepotgebouw. Een mooie locatie, vroeger de plek om voorraden die van overzee kwamen over te laden naar kleine schepen. Met 1 groot voordeel… belastingvrij.
Het indrukwekkende pand is behouden gebleven. De muren omarmen woningen en kleine bedrijven, het hart slaat voor mooie initiatieven, waaronder de tweede editie van de Rotterdamse KunstSalon ‘Corona en de veranderende samenleving’. Initiatief van Antoinette Brandenburg #TijdvoorKunst, geopend door Marion Koopmans #Erasmus UMC.
Opnieuw brengt het rijksmonument waar over van verkoper naar koper. Dit keer geen voorraden koffie,thee of specerijen, maar kunst. Dertig kunstenaars tonen hun ‘waar’ met als rode lijn Covid. Het is een verrassende reis om langs de creaties te gaan; olieverf, acryl, steen, rubber, garen, zoveel materiaal om iets van te kunnen maken. En ook zoveel bedragen. Want wat vraag je aan een koper als je het resultaat van uren, dagen en soms weken van de hand doet. Is ‘t het materiaal dat je verrekent, je tijd, het unieke, de grootte, de naamsbekendheid? Iedere kunstenaar doet dit op zijn of haar eigen manier. Een echt antwoord is er niet.
Kunstwerken zijn geen producten die in grote hoeveelheden van overzee komen, zoals dat ooit met de oude handelswaren was. Het zijn de ‘kindjes’ van de makers, die iets moois hebben willen maken. Die zich hebben laten inspireren door een virus; een pandemie. Compleet met lock down, stilte, eenzaamheid en de inzet van de zorg.
En daar sta je dan met je eigen werk tussen. En dan wordt er gevraagd een prijs te noemen… Het werk is uniek, groot en ingelijst… 495? 995? het wordt 1495 (belastingvrij, dat wel). Het is, helaas na 1 jaar, nog zo up-to-date.
Gaat het dan toch gebeuren…
Kort nadat ik Covid Nurse had gemaakt, tipte een bevriend kunstenaar mij. “Whow, daar moet je wat mee doen”, was haar reactie toen zij mijn werk op Facebook zag. “Je moet gaan exposeren!” We kennen elkaar tot dan eigenlijk alleen zakelijk. Een leuk contact. Ik wist dat zij schildert. Zij begreep dat ik, naast mijn werk, ‘iets met cement en beelden doe’ en ook wel schilder. Ik had al wel haar crea’s gezien, zij die van mij nog niet.
Exposeren. Ik. Met een werkweek van 40 uur. Hoe dan?
“Gewoon doen”, werd mij ingefluisterd. “Wordt het niets, dan wordt het niets. Zorg dat je zes werken hebt om te exposeren. Dan kan je ook groot uitpakken”.
Ik schrijf mij, met enige voorzichtigheid, in voor de expositie met als thema: CORONA EN DE VERANDERENDE SAMENLEVING. Deze wordt in november 2020 gehouden in de 1,5 meter KunstSalon te Rotterdam.
Een foto van mijn werk stuur ik mee. Een commissie bepaalt of je mee mag doen. Het heeft te maken met diversiteit en kwaliteit.
Het is spannend. Maar ik krijg groen licht. Mijn Covid Nurse kan zichzelf laten zien. Tenminste…
Net als vele andere activiteiten wordt ook deze expositie slachtoffer van ‘de veranderende samenleving’.
Een nieuwe datum volgt, een half jaar verder in de tijd: 14 t/m 21 maart. Zou het…
Maar Nederland schiet een volgende lockdown in.
En nu ligt er een nieuwe datum: 6 t/m 14 november 2021.
Zou het… zou het dan toch gebeuren? Zijn we over een half jaar Covid de baas? En mag Covid Nurse de zorg dan gewoon even loslaten? Gewoon, om bij te komen. Gewoon, om zelf te shinen. Gewoon, omdat zij, en velen met haar, het hebben verdiend.
Hoe een bolletje kan rollen…
Een telefoontje. De Spil heeft nog een wand ‘over’. Dit keer geen stenen muur. Maar een verplaatsbare wand. Van textiel. Of ik…
Stencilart op een flexibel doek lijkt mij niet echt ‘houdbaar’. Blijft het spuitwerk wel zitten? Of breekt het af als de wand wordt verplaatst. Ik ga in overleg met de opdrachtgever en stel een alternatief voor. Zelfde stijl als de stenen muur bij de entree. Maar nu niet met stencils en graffity. Het doel vervangen door een nieuw doek met print is de oplossing.
De wand staat in de activiteitenruimte tegen een muur. Tafeltjes en stoelen laten zien dat het hier druk kan zijn. Als je goed luistert, hoor je het geroezemoes van babbelende dames en heren. Een luid gelach, een a-cheval, ‘t theelepeltje doet hoorbaar haar best het klontje suiker op te lossen. Een bol wol rolt onder de tafel door. Niet gehinderd door de troef van de buurman…
Actieve handen wordt het thema.
Het idee wordt enthousiast ontvangen door Zorgpartners.
Onderbouwt met twee kleine opmerkingen:
– de kleuren van de cirkels het liefst uit het logo van De Reehorst Zorgpartners Midden-Holland halen.
– graag een alternatief voor de spelende handen. De meeste armen in De Spil gaan niet meer zo hoog de lucht in.
Ik verwijder het balspel uit het ontwerp. En laat de bol wol – die toch nog onder de tafel lag – de activiteiten met een ‘insteken-omslaan-doorhalen-aflaten-gaan’ aan elkaar breien
