En daar is dan die langverwachte vernissage; Rotterdam Entrepotgebouw. Een mooie locatie, vroeger de plek om voorraden die van overzee kwamen over te laden naar kleine schepen. Met 1 groot voordeel… belastingvrij.
Het indrukwekkende pand is behouden gebleven. De muren omarmen woningen en kleine bedrijven, het hart slaat voor mooie initiatieven, waaronder de tweede editie van de Rotterdamse KunstSalon ‘Corona en de veranderende samenleving’. Initiatief van Antoinette Brandenburg #TijdvoorKunst, geopend door Marion Koopmans #Erasmus UMC.
Opnieuw brengt het rijksmonument waar over van verkoper naar koper. Dit keer geen voorraden koffie,thee of specerijen, maar kunst. Dertig kunstenaars tonen hun ‘waar’ met als rode lijn Covid. Het is een verrassende reis om langs de creaties te gaan; olieverf, acryl, steen, rubber, garen, zoveel materiaal om iets van te kunnen maken. En ook zoveel bedragen. Want wat vraag je aan een koper als je het resultaat van uren, dagen en soms weken van de hand doet. Is ‘t het materiaal dat je verrekent, je tijd, het unieke, de grootte, de naamsbekendheid? Iedere kunstenaar doet dit op zijn of haar eigen manier. Een echt antwoord is er niet.
Kunstwerken zijn geen producten die in grote hoeveelheden van overzee komen, zoals dat ooit met de oude handelswaren was. Het zijn de ‘kindjes’ van de makers, die iets moois hebben willen maken. Die zich hebben laten inspireren door een virus; een pandemie. Compleet met lock down, stilte, eenzaamheid en de inzet van de zorg.
En daar sta je dan met je eigen werk tussen. En dan wordt er gevraagd een prijs te noemen… Het werk is uniek, groot en ingelijst… 495? 995? het wordt 1495 (belastingvrij, dat wel). Het is, helaas na 1 jaar, nog zo up-to-date.
