Vakjes en nog eens vakjes
Zaterdag 16 augustus de Masterclass gevolgd bij Roosart Academy in Doesburg. Roos is een STREETART talent. Waar zij werkt verschijnen de mooiste afbeeldingen, levensecht. En het maakt niet uit hoe groot de muur of het gebouw is. Indrukwekkend. Heel indrukwekkend.
Hoe doet ze dat?
De grote vraag waarvoor ik naar de Masterclass Dali ging en antwoord op kreeg: vakjes en nog eens vakjes. Het klinkt eenvoudig: je maakt een compositie, verdeeld deze in een stramien met vakjes en kleur met je spuitbus vakje voor vakje in. Vakjes van 15x15cm. Geen grote sjablonen of projectie. Gewoon een vakje om in te kleuren. Simpel toch…
Nou dat viel tegen. Het was ploeteren en hard werken om binnen de tijd alle vakjes (wel of niet vooraf ingetekend) af te krijgen. Maar het is gelukt, zie het beeld aan de rechterkant. Een ervaring rijker en vooral leerzaam en interessant om te zien hoe andere kunstenaars met de techniek van spuitbussen omgaan. Dali komt in ieder geval thuis aan de muur te hangen.
Is she still alive?
Het is stil op mijn site, te stil… Spuitbussen, verf en andere crea materialen liggen opgeslagen. Een tiny house biedt tijdelijk een dak boven mijn hoofd. Reden… herbouw van een huis. Gelukkig heb ik wel opdrachten waar ik creatief kan zijn.
Zo ontwerp ik productadvertenties voor plaatsing in de vakbladen, doe de eindredactie en vormgeving van het interne personeelsblad en creëer ik een infographic om het bedrijf in de spotlight te zetten.
Voor Aumacon ben ik als studio verantwoordelijk voor de realisatie van een vijftal boeken op jaarbasis waarin voor de automotive sector rankingen worden gepresenteerd; welke dealerholding verkoopt de meeste auto’s, wie heeft het grootste aantal garages onder zich als formule en hoe presteren de Nederlandse leasemaatschappijen.
En op vrijwillige basis de eindredactie en ontwerp/realisatie van de nieuwsbrief van de Waddinxveense kunstkring. Gewoon omdat ik de mensen ken, het heel leuk werk vind en bestuur en leden van de kring blij maak met mijn inbreng.
Maar mijn handen jeuken om ook aan de slag te gaan…
Tja, de prijs…
En daar is dan die langverwachte vernissage; Rotterdam Entrepotgebouw. Een mooie locatie, vroeger de plek om voorraden die van overzee kwamen over te laden naar kleine schepen. Met 1 groot voordeel… belastingvrij.
Het indrukwekkende pand is behouden gebleven. De muren omarmen woningen en kleine bedrijven, het hart slaat voor mooie initiatieven, waaronder de tweede editie van de Rotterdamse KunstSalon ‘Corona en de veranderende samenleving’. Initiatief van Antoinette Brandenburg #TijdvoorKunst, geopend door Marion Koopmans #Erasmus UMC.
Opnieuw brengt het rijksmonument waar over van verkoper naar koper. Dit keer geen voorraden koffie,thee of specerijen, maar kunst. Dertig kunstenaars tonen hun ‘waar’ met als rode lijn Covid. Het is een verrassende reis om langs de creaties te gaan; olieverf, acryl, steen, rubber, garen, zoveel materiaal om iets van te kunnen maken. En ook zoveel bedragen. Want wat vraag je aan een koper als je het resultaat van uren, dagen en soms weken van de hand doet. Is ‘t het materiaal dat je verrekent, je tijd, het unieke, de grootte, de naamsbekendheid? Iedere kunstenaar doet dit op zijn of haar eigen manier. Een echt antwoord is er niet.
Kunstwerken zijn geen producten die in grote hoeveelheden van overzee komen, zoals dat ooit met de oude handelswaren was. Het zijn de ‘kindjes’ van de makers, die iets moois hebben willen maken. Die zich hebben laten inspireren door een virus; een pandemie. Compleet met lock down, stilte, eenzaamheid en de inzet van de zorg.
En daar sta je dan met je eigen werk tussen. En dan wordt er gevraagd een prijs te noemen… Het werk is uniek, groot en ingelijst… 495? 995? het wordt 995 (belastingvrij, dat wel). Het is, helaas na 1 jaar, nog zo up-to-date.
